پاین در سال 1967 به همراه «اسکات مک‌وی»، کشف کرد که وال‌های گوژپشت الگوی مکرری از اصوات را تولید می‌کنند که میتواند مانند یک آواز، تجزیه و تحلیل شود.
چنین کشفی، توجه فراگیر مردم و مسئولان را به وضعیت وال‌ها و تجارت آن معطوف کرد. با در دست داشتن چنین یافته‌‌ای ـ که بسیار مهیج‌تر از آنی بود که تصور می‌شد ـ دکتر پاین شروع به یافتن آهنگسازان، نویسندگان و نوازندگانی کرد که بتوانند آن را وارد فرهنگ مردم کنند. «جودی کالینز» آوازها را در آلبوم سال 1970 خود، «وال‌ها و بلبل‌ها»، ثبت کرد و نتیجه همانی بود که انتظار می‌رفت: توجه و هوشیاری بیشتر مردم. دکتر پاین معتقد است چنین اتفاقاتی درخصوص هنرمندان و تغییرات آب و هوایی نیز میتواند اتفاق بیفتد.
با دیدگاه مشابهی، گروهی از نمایشنامهنویسان به دعوت فستیوالی در نیویورک دور هم جمع شدند تا با موضوع جلوگیری از تخریب زمین، نمایش‌های تک‌پرده‌ای بنویسند. «دون دلیلو»، «لیزا کرون»، «جان عیسوران»، «سارا رول» و «جآن‌رابین بیتز»، از نویسندگانی هستند که در این بخش از دومین جشنواره فرهنگی دانشگاه نیویورک، در ماه گذشته، شرکت کردند.
این فستیوال سالانه -که روز جهانی زمین منطبق با یکی از روزهای برگزاری‌اش بود- امسال با عنوان «آب‌وهوای نگرانی» به علل و زمینه‌های گرم‌شدن کره‌زمین پرداخت. «لورنس وشلر»، دبیر این جشنواره، درباره انتخاب چنین موضوعی می‌گوید:«دانشمندان و برخی سیاستمداران باریک‌بین فرصت فعالیت در این زمینه را داشته‌اند اما آن طور که باید کاری از پیش نبرده‌اند؛ به‌نظر می‌آید حالا نوبت هنرمندان و در اینجا هنرمندان تئاتر، است.»
هدف از این برنامه به‌گفته این نویسنده -که ریاست بنیاد علوم‌انسانی دانشگاه نیویورک را نیز برعهده دارد - این بوده که به نمایشنامهنویسان فرصتی داده شود تا با یافتن ابعاد نوین دراماتیک دورنمای وضعیت محیطی کره زمین و به‌روی صحنه بردن آن، وجه مؤثر و آموزنده این هنر را در این زمینه به کار گیرند.
سال قبل با تلاش‌های همین نویسنده، 6 نمایش مشابه در فستیوال فرهنگی شیکاگو اجرا شد. 3 مؤسسه نمایشی بزرگ این شهر، هر کدام یک نمایشنامه‌نویس و یک مؤسسه دیگر را انتخاب کردند؛ آنها نیز هر کدام یک نمایشنامه‌نویس دیگر را برگزیدند.
فستیوال از این 6 نویسنده خواست تا 6نمایشنامه تک‌پرده‌ای برای آگاه کردن مردم راجع به تغییرات آب‌و‌هوایی بنویسند. برگزارکنندگان از ابتدا سعی داشته‌اند تعداد نمایشنامه‌هایی با این موضوع را افزایش دهند، بنابراین جشنواره امسال نیویورک از همکاری 9نمایشنامه‌نویس برخوردار بود و 9 نمایش کوتاه در طول 3 شبانه‌روز اجرا شد. چند نفر از مهم‌ترین و معروف‌ترین بازیگران تئاتر مانند «کاتلین کالفنت» نیز در این فستیوال شرکت داشتند.
در واقع همه نمایشنامهنویسان این دوره با این قضیه موافق بودند که بحران گرم شدن زمین، نیاز به توجه و اقدام فوری، به‌خصوص از نوع فرهنگی دارد. چند نفر درباره اهمیت دستگاه سیاسی در ارائه یک راه‌حل نوشتند و دیگران، برای توصیف آینده محیط زیست زمینی که در حال تخریب است، ضدآرمان‌شهر ویران‌شونده و مبهمی را تجسم کردند.
«بیتز» معتقد است هنر تئاتر میتواند دراین‌باره تأثیر فزاینده داشته باشد: «هنرمندان تئاتر می‌توانند برای ادای دین در این زمینه راهی عالی و ساختارهایی منحصربه‌فرد انتخاب کنند؛ هر چند این راه به باریکی سوراخ سوزن باشد.»
NYtimes.com
